Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Mokosz” od pierwszych stron wprowadza nas w niecodzienny nastrój. Tak lirycznego, wysublimowanego języka dawno nie spotkałam, początkowo mnie irytował, ale później weszłam całkowicie w jego rytm. A właściwie dałam się mu porwać, bo momentami aż ciężko było mi się oderwać od kolejnych słów, szczególnie w momentach opowieści snutej przez główną bohaterkę – Elenę.
Spotykamy ją w kuchni, w trakcie przesłuchania przez prokuratora, Mariana Borysa. Staje się ona podejrzaną w sprawie śmierci jej męża, którego ciało zostało odnalezione w ich ogrodzie, tuż u stóp posąg bogini Mokoszy. Choć wydaje nam się to dziwne, to Elena później dostarczy nam wytłumaczenia pochodzenia posągu – tragicznie i porażająco smutnego.
Cała powieść ocieka smutkiem, trochę zahaczając nawet o oniryzm, który ostatnio polubiłam. Myślałam, że dawno temu wyrosłam z takich historii, że nie ma już we mnie miejsca na taką eksplozję emocji, którą funduje nam Sokalska. Jakże się myliłam!

Sprawa śmierci męża Eleny jest wyłącznie osią, spoiwem całej historii, ale na pewno nie jest wątkiem dominującym. Jest nim powolne odkrywanie losów kobiety, wydarzeń, które doprowadziły ją do miejsca, w którym obecnie się znalazła. Jest to niezwykły zapis odkrywania świadomości własnej drogi, pogodzenia się ze sprawami na które nie mamy wpływu i przede wszystkim – dojścia do porozumienia z samą sobą. To prawdziwy pean ku chwale kobiecości, choć skupia się w dużym stopniu na trapiących nas bolączkach. Podoba mi się wplecenie dwóch wątków, które są niezbyt popularne w literaturze, nie są one zbyt piękne, a przecież część z nas zmaga się z tymi dolegliwościami co miesiąc. To temat bolesnych miesiączek i endometriozy, które jest prawdziwym cierpieniem, a często jest lekceważona. Często siła kobiet tkwi właśnie w tym radzeniu sobie z bólem, ukrywaniu go, bo przecież tyle spraw i rzeczy trzeba ogarnąć. Podobają mi się też rozważania dotyczące patriarchatu i roli społecznych narzuconych przez wieki na mężczyzn i kobiety. Zaskakująco wiele poważnych i trudnych tematów zostaje tu poruszonych, a każdy z nich jest tak boleśnie prawdziwy. Nie spotkałam jeszcze takiej książki i cieszę się, że ta wpadła mi w ręce, dając tyle emocji do przetrawienia i tematów do przemyślenia. Nie jest to jednak książka, która spodoba się każdemu, myślę, że trzeba na nią znaleźć odpowiedni moment, a nie traktować jak kolejny thriller z motywami mitologii słowiańskiej, bo na pewno się rozczarujecie. „Mokosz” to zdecydowanie coś więcej.
„Mokosz” to jedna z takich książek, które przypominają mi, że gdzieś ciągle drzemią we mnie ogromne pokłady czułości i delikatności, których na co dzień nie widać. To książka, która porusza głęboko ukryte w nas pokłady wrażliwości i gra na nich jak na niebiańskiej harfie. A melodia rozbrzmiewa cicho, acz dosadnie.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

„Mokosz” od pierwszych stron wprowadza nas w niecodzienny nastrój. Tak lirycznego, wysublimowanego języka dawno nie spotkałam, początkowo mnie irytował, ale później weszłam całkowicie w jego rytm. A właściwie dałam się mu porwać, bo momentami aż ciężko było mi się oderwać od kolejnych słów...

Rozwiń

Zwiń

Okazało się, że „Skazany” to książka idealnie skrojona pode mnie. Zawiera w sobie prawie wszystko to, co uwielbiam w dobrych thrillerach psychologicznych – mocną historię, intrygujących bohaterów i dwie, łączące się linie czasowe. Poznajemy głównych bohaterów w obecnych czasach, gdy Brooke Sullivan wraca do rodzinnego miasteczka, aby podjąć pracę pielęgniarki w męskim zakładzie karnym o zaostrzonym rygorze, w którym przesiaduje Shane Nelson – jej niegdysiejszy ukochany. I to ukochany, którego jej zeznania, sprawiły, że znalazł się w tym właśnie przybytku. Nikt nie zdaje sobie sprawy z tych powiązań, a przynajmniej tak jest na pierwszy rzut oka.
Historia Brooke pokazuje, że niełatwo jest wrócić do środowiska, w którym się dorastało, gdy na każdym kroku spotyka się znajome osoby, które mają już na twój temat od dawna wyrobione zdanie. A co dopiero, gdy spotka się starego przyjaciela, który nagle okazuje się niezłym ciachem? Brooke dodatkowo musi bardzo uważać, ponieważ wraz z nią przyjechał jej syn, który to był kością niezgodny między nią i rodzicami.
Jak to zwykle bywa w książkach dziejących się „teraz” i „kiedyś”, ta druga część, starsza, zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Nieprzypadkowo szkolne perypetie nastolatków, ich pierwsze uczucia, związki, powolne wchodzenie w dorosłość to tematy, które w thrillerach psychologicznych sprawdzają się bezbłędnie. Nie inaczej jest w „Skazanym”.
Miałam z nim jeden problem – przez zdecydowaną większość książki byłam pewna, że doskonale wiem co tu się wydarzy i jak się ta historia skończy. Czytałam z myślą, jakie to wszystko banalne i sztampowe, że trochę ta Freida tym razem poszła po najmniejszej linii i stworzyła tak prostą opowieść. Trochę to wpływało na mój początkowy odbiór książki, ale kilkadziesiąt ostatnich stron, to prawdziwa jazda bez trzymanki. Czytałam, a moje usta coraz wyraźniej układały się w wielkie „OOO”, by skończyć całość z rozdziawioną paszczą. O matulu – ależ to jednak było dobre! I zaskakujące! I genialnie wymyślone! I och i ach, bez ech! Po raz kolejny McFadden dowiodła, że naprawdę warto sięgać po jej książki, gdyż są nie tylko świetną rozrywką, ale też prawdziwym wyzwaniem, by domyślić się zakończenia.
„Skazany” nie zawiódł pokładanych w nim nadziei, jest to thriller zaskakujący, niesztampowy, choć wydaje się, że podobnych historii czytaliśmy już wiele. A mimo to autorce udało się stworzyć coś niezwykle oryginalnego i za to ogromne brawa i szacunek.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Okazało się, że „Skazany” to książka idealnie skrojona pode mnie. Zawiera w sobie prawie wszystko to, co uwielbiam w dobrych thrillerach psychologicznych – mocną historię, intrygujących bohaterów i dwie, łączące się linie czasowe. Poznajemy głównych bohaterów w obecnych czasach, gdy Brooke...

Rozwiń

Zwiń

„Dziewczyna z siódmej alei” to opowieść o spełnionych marzeniach. Każdy z nas nosi w sobie coś takiego, co zawsze chciałby osiągnąć, ale zwykle brakuje mu odwagi, środków czy powodu, by coś zmienić i zacząć spełniać swoje najskrytsze pragnienia. Nie inaczej jest w przypadku Estella, którą poznajemy w mrocznych dniach przed upadkiem Paryża na początku drugiej wojny światowej. Dziewczyna żyje z kopiowania modeli ubrań znanych projektantów, ale marzy o swojej własnej karierze i kolekcji modowej. Wskutek niespodziewanych wydarzeń, w której zostaje wplątana, wyrusza do Nowego Jorku na jednym z ostatnich statków płynących w tym kierunku. Okazało się bowiem, że jej akt urodzeniach pochodzi właśnie ze Stanów, więc jest ich obywatelką. To na pewno ratuje jej życie.
Na statku szczęście jej dopisuje, spotyka kogoś, kto podziela jej marzenia i jest w stanie je urzeczywistnić. Oczywiście nie jest to bajka o Kopciuszku, więc długa i daleka droga do tego, ale najważniejsze to mieć plan. Estella zadziwiająco dobrze radzi sobie na obcej ziemi, chociaż czasy w Ameryce też nie należą do najłatwiejszych. Dziewczynie nie brakuje jednak wytrwałości, uporu i niezbędnej w tych okolicznościach porcji szczęścia. Perypetie Estelli to prawdziwy materiał na świetny film.
Ale – książka nie skupia się wyłącznie na niej, poznajemy także jej wnuczkę Fabienne. Ją także czeka w najbliższej przyszłości sporo wyzwań, głównie zawodowych, aczkolwiek dziewczyna boi się, że nie będzie w stanie dźwigać na ramionach ciężaru wynikającego z noszonego przez nią nazwiska. Z tak znaną babcią w świecie mody jaką jest Estella, ma się wyjątkowo wysoko zawieszoną poprzeczkę. Pytanie czy Fabienne do niej doskoczy czy w ogóle zrezygnuje z próby?
Cudownym łącznikiem tych dwóch historii jest odkrywanie przez Fabienne losów swojej rodziny, z babcią na czele. Okazuje się, że większość doświadczeń spowija gęsty mrok niedopowiedzeń, zaś pozostałe nie bez powodu są głęboko ukryte. Historia dwóch pokoleń kobiet z rodziny Bissette jest niesamowita, tak bardzo jako czasy, w których przyszło im żyć. Początek lat dwudziestych zeszłego wieku i okres drugowojenny kryje w sobie wiele tajemnic, które czasem aż szokują.
„Dziewczyna z siódmej alei” jest także piękną historią o miłości – w wielu jej aspektach. Jest tu miłość rodzicielska, miłość międzypokoleniowa między babcią a wnuczką, miłość siostrzana i ta najważniejsza – damsko-męska. Och, mężczyźni tutaj są stworzeni po to, żeby łamać kobiece serca i zostawiać w nich ogromną pustkę. Nie sposób wybrać tego, który zachwyca najbardziej, każdy ma w sobie to magiczne coś, co sprawia, że pamięć o nim zostaje na zawsze w serduszku. I chociaż miłosne opowieści to zdecydowanie nie mój gatunek, tak tutaj współdzieliłam z bohaterami całą gamę odczuć, z którymi przyszło im się mierzyć. I płakałam, oj jak płakałam w niektórych momentach. A to naprawdę często się nie zdarza.
Jeśli szukacie pięknej historii o trudnych czasach, o ludzkich wyborach i marzeniach, o sekretach i tajemnicach to koniecznie sięgnijcie po „Dziewczynę z siódmej alei”. W pełni zasługuje na największe zachwyty, jest po prostu dobrą książką. Nie mówię tego często, ale tak po prostu jest. To dobra, wartościowa książka, która na pewno Was zachwyci. I nie tylko – przeżyjecie z nią cały wachlarz emocji!

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

„Dziewczyna z siódmej alei” to opowieść o spełnionych marzeniach. Każdy z nas nosi w sobie coś takiego, co zawsze chciałby osiągnąć, ale zwykle brakuje mu odwagi, środków czy powodu, by coś zmienić i zacząć spełniać swoje najskrytsze pragnienia. Nie inaczej jest w przypadku Estella, którą ...

Rozwiń

Zwiń

„Dziwna Sally Diamond” to niezwykle oryginalna książka, poruszająca wyjątkowo trudne tematy – zaczyna się trochę jak u Hitchcock, gdy główna bohaterka postanawia spalić ciało swojego zmarłego ojca w przydomowych piecu. Takie zresztą było jego ostatnie życzenie, a Sally potraktowała je wyjątkowo dosłownie. Na tym właśnie polega jest tytułowa dziwność – dziewczyna, a właściwie kobieta, jest ona bowiem już po czterdziestce, jest społecznie niedostosowana i praktycznie wszystko traktuje dosłownie. Nie bardzo rozumie ironię, niezbyt radzi sobie w kontaktach międzyludzkich, chociaż ogólnie funkcjonuje całkowicie samodzielnie.
Książka dzieje się w moich dwóch ulubionych liniach czasowych – mamy obecną opowiadaną przez Sally i wcześniejszą, której bohaterem jest tajemniczy Peter. Poznajemy go na etapie wczesnego dzieciństwa, niezwykle specyficznego dodajmy. Wątek chłopca jest wyjątkowo ciężki w odbiorze, chwilami aż musiałam przerywać czytanie, by wziąć głęboki oddech i ochłonąć, bowiem dziecięcy sposób postrzegania świata jest tu zaprezentowany w sposób karykaturalny i niezwykle skrajny.
„Dziwna Sally Diamond” to ciężka książka pod względem psychologicznym, mocno obracamy się w tych kwestiach. Razem z głównymi bohaterami przerabiamy różne sposoby wychowania dzieci, spoglądania na świat czy też coraz popularniejszego w literaturze, dziedziczenia traum przez kolejne pokolenia. Zostajemy tu postawieni przed dylematem co ma większe znaczenie – wychowanie czy geny – czy wychowaniem można wpłynąć na to, co chcąc nie chcąc dziedziczymy po naszych rodzicach, czasem nawet nie mając z nimi nic wspólnego.
Dziwność jest pojęciem niezwykle pojemnym i dość ocennym, praktycznie od razu nadaje łatkę i szufladkuje jako kogoś niestabilnego, by nie powiedzieć wariata. Wystarczy nieco odstawać od przyjętych norm społecznych i od razu środowisko ma cię za kogoś gorszego. Czasem właśnie tak jest z Sally, które na szczęście po śmieci ojca, zostaje otoczona przez grono osób, którym może zaufać i które pomagają jej odnaleźć miejsce w społeczeństwie. Nie zawsze jednak jest to możliwe, co też możemy zaobserwować w trakcie lektury książki.
Przyznam szczerze, że dawno nie czytałam powieści z tak nietypowym konceptem, ciężko jest mi ją jednoznacznie zakwalifikować i zaszufladkować. Jest dziwna, jak główna bohaterka, ale zdecydowanie jedna i druga są warte poznania. Na pewno otwierają oczy na kwestie, o których nie myślimy na co dzień i uwrażliwią nas w kwestii spojrzenia na drugiego człowieka, który może się nieco różnić od nas samych. Naprawdę polecam, warto wyrobić sobie własne zdanie na ten temat, a Dziwna Sally na pewno otworzy Wam oczy na wiele spraw, z których możemy zupełnie nie zdawać sobie sprawy. Uważam, że takie książki są potrzebne, nie tylko dają rozrywkę, ale też mocno edukują. Jestem zdecydowanie na tak.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

„Dziwna Sally Diamond” to niezwykle oryginalna książka, poruszająca wyjątkowo trudne tematy – zaczyna się trochę jak u Hitchcock, gdy główna bohaterka postanawia spalić ciało swojego zmarłego ojca w przydomowych piecu. Takie zresztą było jego ostatnie życzenie, a Sally potraktowała je wyją...

Rozwiń

Zwiń

Cicha, piękna i tajemnicza Kornwalia w latach pięćdziesiątych zeszłego wieku była krainą pełną wojennych tajemnic, bo choć nie toczyły się w niej żadne walki, to była dobrą bazą wypadową do działań alianckich. I to właśnie w tych realiach Jack – pisarz kryminałów, towarzyszący Florze od pierwszego tomu, postanawia napisać swoją kolejną książkę. Wyprawa do Kornwalii jest pomysłem jego wydawcy, a Flora ma pomóc Jackowi zbierać i opracowywać materiał, a także odpoczywać po burzliwych przeżyciach z poprzedniego tomu. Jeśli nie czytaliście – polecam sięgnąć zarówno po drugi jak i po pierwszy – akurat w przypadku Flory dobrze jest czytać całość od samego początku – wtedy zdecydowanie łatwiej zrozumieć wszystkie perypetie.
Od samego początku ich pobyt nie przebiega tak, jak to sobie wymarzyli – jeszcze przed wyjazdem Jack dostaje list z pogróżkami, żeby lepiej się tam nie pojawiał, a dzień po przyjeździe Flora podczas spaceru w ogrodzie napotyka się na ciało zamordowanego właściciela domku. I wtedy oczywiście budzą się w niej duchy najbardziej znanych detektywów i pragnie na własną rękę znaleźć zarówno sprawcę jak i wytłumaczenie całej sytuacji. Niesłychanym dla niej wydaje się być bowiem fakt, że można pozbawić kogoś życia w tak pięknym i beztroskim zakątku, do którego trafili.
Muszę przyznać, że wyjazd z rodzinnego miasteczka dobrze zrobił naszym bohaterom, a już na pewno łączącej ich relacji. Od samego początku był to niezwykle ciekawie poprowadzony wątek, pełen konwenansów, które obecnie wydają się nam dość śmieszne, a na pewno staroświeckie. Te fragmenty czyta się z prawdziwą przyjemnością, lubię takie niedopowiedzenia, zająknięcia, rozterki i wahania. To takie słodkie i każdy z nas na pewno to kiedyś sam przeżywał. Jest to na pewno przyjemna odmiana po tych wszystkich wątkach, w których wszyscy od razu wykładają kawę na ławę i od razu konsumują swój związek czy też dopiero znajomość. Taka Flora i Jack są w tym wszystkim powiewem nostalgii, która tkwi gdzieś w moim serduszku.
Podoba mi się, że z każdym kolejnym tomem dostajemy coraz ciekawszą zagadkę kryminalną, tym razem dość zaskakującą. Ważną rolę odgrywa tu tło historyczne, sporo dowiadujemy się o wojennych losach kornwalijskiego wybrzeża – jest to ciekawe spojrzenie na konflikt, który toczy się zupełnie gdzie indziej, a mieszkańcy wydają się być jedynie obok. Oprócz tego, razem z Florą i Jackiem zwiedzamy również okolicę, a urokowi tamtejszych zamków nie sposób się oprzeć.
„Morderstwo o poranku” to bardzo przyjemna lektura, z którą spędziłam kilka naprawdę miłych godzin. Lubię ten lekki, nieco gawędziarski ton autorki, nie ma tu niepotrzebnej pompatyczności, która czasem się zdarza w kryminałach. Tu jest swojsko, spokojnie wyobrażam sobie picie popołudniowej herbatki w towarzystwie Flory i Jacka. Z tym, że u mnie zdecydowanie bez mleka.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Cicha, piękna i tajemnicza Kornwalia w latach pięćdziesiątych zeszłego wieku była krainą pełną wojennych tajemnic, bo choć nie toczyły się w niej żadne walki, to była dobrą bazą wypadową do działań alianckich. I to właśnie w tych realiach Jack – pisarz kryminałów, towarzyszący Florze od pi...

Rozwiń

Zwiń

Większość z nas zna doskonale sprawę tajemniczego zniknięcia Iwony Wieczorek w Sopocie, którego rozwiązania nie doczekaliśmy się do dziś, mimo upływu wielu lat i wielu przeznaczonych środków na jej poszukiwania. Podobna historia pojawia się w „Efekcie morza” – nastoletnia Marta Berg pokłóciła się na dyskotece ze znajomymi i samotnie wracała do domu nad ranem w stanie wskazującym na spożycie. Jedynym śladem po niej jest nagranie z monitoringu, na którym widać dziewczynę rozmawiającą z tajemniczym mężczyzną z ręcznikiem. Później ślad się urywa, a Marta gnie na długie lata. Brzmi znajomo c’nie?
Dalej mamy jednak już tylko fikcję literacką i to na niezwykle wysokim poziomie. W książce pojawia się dobrze znany z wcześniejszych powieści (i to jeszcze tych, które czytałam, zanim Żywioły mnie skutecznie zniechęciły) profiler Hubert Meyer, który drobnym podstępem zostaje wciągnięty do sprawy odnalezienia niezwykle brutalnie potraktowanych zwłok na posesji przeznaczonej do wyburzenia w nadmorskiej Łebie. Nie wiadomo czy było to wyjątkowo dziwne samobójstwo czy jednak precyzyjnie przeprowadzone morderstwo. Dodatkowo w miasteczku zaczynają krążyć plotki, że ów tajemniczy mężczyzna mógł mieć pewne powiązania ze zniknięciem kilkanaście lat wcześniej Marty Berg.
Hubert Meyer zostaje postawiony przed niełatwym zadaniem. W Łebie czuje się jakby wpadł w odwiedziny do dr House’a, bowiem absolutnie wszyscy kłamią i mają swoje sekrety. Większe bądź mniejsze, ukrywane od dawna i mocno obciążające sumienie i psychikę. Jak to bowiem zwykle bywa u Katarzyny Bondy, mamy tu rozbudowaną sferę psychologiczną bohaterów. Możemy zaobserwować wyraźnie zarysowane problemy wynikające z tłumienia w sobie emocji, ze strachu czy braku zaufania i akceptacji. Dowiadujemy się także, jak ciężko jest nieść na brakach czyjeś grzechy i być obciążanym za nieswoje winy. Przekonamy się, jak dzieci dziedziczą traumy swoim rodziców i jak wielkie znaczenie ma wychowanie. Atmosfera w Łebie staje się wyjątkowo duszna, mimo listopadowych wiatrów i zamarzniętego morza. Aż nagle wszystko spłonie! Na tym jednak nie koniec, to dopiero preludium zagęszczające całą akcję jeszcze bardziej. Tu naprawdę ciągle coś się dzieje, jest niezwykły dynamizm, mimo pozornie spokojnego małomiasteczkowego klimatu.
„Efekt morza” to prawdziwy majstersztyk pełen emocji, zwrotów akcji i zaskakujących wydarzeń. Wszyscy w książce knują, każdy ma jakiś prywatny cel do zrealizowania i własny biznes do ugrania. Dla jednych jest to spokój duszy, dla innych pieniądze – świat zdecydowanie nie jest czarno-biały, skrzy się różnymi odcieniami szarości jak skute lodem morze w listopadzie. A spotkanie z Hubertem po tylu latach uważam za niezwykle udane i czekam na następne.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Większość z nas zna doskonale sprawę tajemniczego zniknięcia Iwony Wieczorek w Sopocie, którego rozwiązania nie doczekaliśmy się do dziś, mimo upływu wielu lat i wielu przeznaczonych środków na jej poszukiwania. Podobna historia pojawia się w „Efekcie morza” – nastoletnia Marta Berg pokłóc...

Rozwiń

Zwiń

Mimo niepozornych rozmiarów jest to książka naszpikowana mnóstwem informacji. Dostajemy tutaj kompilację przemyśleń autora z interesującymi esejami będącymi skoncentrowanymi pigułkami wiedzy na temat Chin. Przyznam od razu szczerze, że moja wiedza o Państwie Środka jest wyłącznie historyczna, a i tak mocno fragmentaryczna. To był właśnie jeden z powodów, dla których zainteresowałam się właśnie tą pozycją. I pod tym względem czuję się bardzo usatysfakcjonowana.
Książka skupia się przede wszystkim na chińskiej gospodarce, zahaczając również o Tajwan. Mamy tu wyraźnie zakreślone powody obecnie panującej tam sytuacji i wyjaśnienia dlaczego Chiny jeszcze nie wchłonęły terytorium Tajwanu – wszystko jest tak dokładnie przeliczone na dolary – na razie wszystkim ta sytuacja się po prostu opłaca. Wiadomo, pieniądz się musi zgadzać. Ciekawe są także fragmenty dotyczące metali ziem rzadkich, od których uzależnione są największe gospodarki świata. Jest tu wspomniany także kobalt, o którym czytałam ostatnio świetną książkę, której recenzja na pewno się pojawi. Dominacja nad wydobyciem zasobów i nad produkcją, zwłaszcza półprzewodników, daje w obecnym świecie przewagę nad innymi. A tak naprawdę wszystko sprowadza się do energii – kto ma największe jej zasoby, może pozwolić sobie nad dyktowaniem warunków pozostałym. Są tu naprawdę świetne spostrzeżenia, które na pierwszy rzut oka wydają się tak banalne, że normalnie nie zwraca się na nie uwagi. Z ciekawostek, to niezwykle podobała mi się opowieść o chińskich lotniskowcach, to taka kwintesencja działania współczesnych Chin. 😉
Są jednak w książce fragmenty, z którymi się nie zgadzam i które skutecznie obniżają moją ocenę tej pozycji. Zdarza się, że w niektórych esejach autor dość mocno folguje swoim prywatnym poglądom, z którymi się wybitnie nie zgadzam i odbierałam je osobiście jako dość niesmaczne i kompletnie niepotrzebne. Nie odbieram autorowi możliwości wypowiedzi swoich poglądów we własnej książce, uważam jednak, że można zrobić to w zupełnie inny sposób, mniej wartościujący.
Muszę przyznać, że książka „Oni albo my!” jest całkiem zgrabnym kompendium wiedzy o współczesnych Chinach, o globalnej gospodarce, prawach i zależnościach, którymi obecnie się ona rządzi. Napotkałam w niej kilka ciekawostek, o których nie miałam pojęcia i uzupełniłam luki w mojej wiedzy o teraźniejszej geopolityce. Mimo niesmaku przy niektórych wtrętach autora, oceniam książkę pozytywnie, spełniła pokładane w niej nadzieje – lubię jak literatura uczy mnie czegoś nowego.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Mimo niepozornych rozmiarów jest to książka naszpikowana mnóstwem informacji. Dostajemy tutaj kompilację przemyśleń autora z interesującymi esejami będącymi skoncentrowanymi pigułkami wiedzy na temat Chin. Przyznam od razu szczerze, że moja wiedza o Państwie Środka jest wyłącznie historycz...

Rozwiń

Zwiń

Do tej pory przeczytałam tylko jedną książkę autorstwa Hannah. Był to „Słowik”, który zniszczył mnie emocjonalnie i rozniósł moje małe serduszko w pył. Książka była świetna, czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogłam się oderwać, nawet w momencie, gdy z powodu nieprzerwanie płynących łez, ledwo co widziałam litery na stronach. Tusz się rozmazywał, kapało mi z nosa – wszystko było nieważne, liczyło się tylko przetrwanie do ostatniej strony. I późniejsze poradzenie sobie z tą historią, dlatego też dałam sobie bana na Kristin, żeby przypadkiem nie przeżywać tego na nowo tego huraganu emocji, którym nie potrafiłam sobie do końca poradzić. Jednak dla jej nowego tytułu „Kobiety” zrobiłam wyjątek. I sama nie wiem dlaczego, po prostu miałam przeczucie, że nie mogę ominąć tej książki. Moja intuicja kolejny raz mnie nie zawiodła – „Kobiety” to arcydzieło. I mówię poważnie, z pełną odpowiedzialnością za to słowo.
O wojnie w Wietnamie wiemy stosunkowo niewiele, w szkole praktycznie nie poruszamy tego tematu, jednak w sercach Amerykanów ten okres ciągle stanowi bolesną ranę. Niewiele w literaturze mamy powieści osadzonych w tamtych czasach, które porażały (i dalej to czynią) swoim okrucieństwem i bezmyślnością. Ciężko jest napisać coś pięknego, gdy temat jest skrajnie trudny, ale Hannah poradziła sobie doskonale z tą wymagającą historią. Jej „Kobiety” są piękne.
Hannah perfekcyjnie sobie radzi z tworzeniem niepowtarzalnego klimatu, porusza się w wyjątkowo trudnej materii z gracją i delikatnością, pokazując, że piekło wojny nadal nim jest, ale przydarzają się w nim również dobre rzeczy. Można spotkać tu jedyną w swoim rodzaju miłość (chociaż w różnych natężeniach i odcieniach) i można również zaprzyjaźnić się na całe życie. Na tle tych wydarzeń razem z główną bohaterką Frances przeżywamy gwałtowny proces dojrzewania, gdy z rozpieszczonej kalifornijskiej dziewczynki u progu dorosłości wiedziona impulsem zaciąga się do wojska i jako wojenna pielęgniarka trafia w samo serce wietnamskiej puszczy. Szybko i boleśnie konfrontuje swoje umiejętności nabyte w Ameryce z brutalną bezwzględnością wojennych warunków, gdy trzeba działać szybko i można liczyć tylko na siebie. Na szczęście ten stan nie trwa długo, bowiem ekstremalne warunki sprzyjają nawiązywaniu niezwykle silnych więzi.
Książka jest podzielona na dwie części – pierwsza wojenna i druga, o tym co działo się później. Koniec wojny i powrót do domu wydaje się być spełnieniem marzeń, tylko jak wrócić do przerwanego życia, gdy wszystko w nas uległo przemianie. Czas powojenny okazuje się być tym zdecydowanie trudniejszym, radzenie sobie z rzeczywistością nie jest proste, zwłaszcza gdy nie otrzymuje się żadnego wsparcia. Osobiście dla mnie ta druga część książki była zdecydowanie cięższa w odbiorze. Osamotnienie, brak zrozumienia, brak wsparcia (szczególnie gdy dowiaduje się od rodziny, że wg ich oficjalnej wersji wyjechała na studia do Florencji), radzenie sobie (a raczej nieradzenie) z kłębiącymi się emocjami, ze strachem, z lękiem, z koszmarami – z tym właśnie musi się mierzyć Frances ze swoimi przyjaciółkami, które również nie mają łatwo. Te lata to także czas wielkich przemian w Stanach Zjednoczonych, gdy społeczeństwo staje się podzielone jak nigdy wcześniej, a nastroje społeczne szorują po dnie. Jest to czas radzenia sobie z traumą wojenną, z potężnymi stratami, które dotknęły całe pokolenie.
Czy można wrócić z piekła i udawać, że wszystko jest po staremu? Czy można zapomnieć te wszystkie okropieństwa i zbrodnie, których świadkami się było i po prostu żyć dalej? I jak radzić sobie w społeczeństwie, które w ogóle nie przyjmuje do wiadomości, że byłaś tam, gdzie byłaś i jesteś z tego dumna, że przetrwałaś, że pomogłaś, że ratowałaś życia? Wszystkie te niepewności przeżywamy razem z Frances i razem z nią cierpimy. Nie wiem na czym polega talent Kristin Hannah, że potrafi w kilku prostych, zwykłych przecież słowach, zawrzeć taki ocean emocji, jaki przeżywamy razem z bohaterkami jej najnowszej książki. Wiem jednak, że ta książka, ta historia to jest coś, co musicie poznać. Bo takie kobiety jak Frances żyły naprawdę, chociaż niewiele osób o tym wie. Bo przecież kobiet w Wietnamie nie było…

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Do tej pory przeczytałam tylko jedną książkę autorstwa Hannah. Był to „Słowik”, który zniszczył mnie emocjonalnie i rozniósł moje małe serduszko w pył. Książka była świetna, czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogłam się oderwać, nawet w momencie, gdy z powodu nieprzerwanie płynących łez, ...

Rozwiń

Zwiń

Jest to kawał naprawdę dobrego kryminału, z wyjątkowo mocno rozbudowanymi wątkami psychologicznymi. Powiedziałabym nawet, że one tu dominują, ale nie ma to żadnego negatywnego wpływu na odbiór całej historii. Przyda się jednak znajomość poprzednich tomów, by móc zrozumieć, skąd takie, a nie inne zachowania głównych bohaterów. Szczególnie mocno widać to na przykładzie traumy, która wyraźnie dominuje w poczynaniu jednej z bohaterek, ale w „Żółci” spotkamy się tylko z jej objawami, ciężko znaleźć jej przyczyny, które wynikają z wcześniej opisanych wydarzeń. Lubię takie przemyślane kontynuacje, gdy Autor dba o swoich bohaterów (i czytelników również), a nie pisze w sposób oderwany od tego co wcześniej wymyślił. Czasem niestety się to zdarza, ale na pewno nie Małgorzacie Sobczak.
Leopold Bilski, prokurator będący głównym bohaterem Kolorów zła, trafia na sprawę wyjątkowo podejrzanego samobójstwa. Znaleziony w wynajmowanym mieszkaniu w Sopocie mężczyzna z podciętymi żyłami okazuje się jednak być ofiarą wyjątkowo okrutnego morderstwa. Na dodatek jest on dość znany w mieście, prowadzi bowiem szkołę uwodzenia, a jego żona jest rozpoznawalną instagramową trenerką. Na pierwszy rzut oka ich małżeństwo wydaje się być idealne, ale nie zawsze cukierkowa rzeczywistość z serwisów społecznościowych jest prawdziwa. Często poza kadrem dzieje się różnie.
I tak samo jest tym razem – Leopold powoli odkrywa sekrety zamordowanego Błażej, których mężczyzna ma całkiem sporo. Zresztą, każdy związany z tą sprawą ma coś na sumieniu, nie ma przecież ludzi kryształowych. Tutaj wyraźnie rysuje się psychologiczna strona książki, w przeszłości czają się bowiem demony i nieprzepracowane traumy, które wpływają na dorosłe życie bohaterów. Mocno podkreślony jest wątek dziedziczenia z pokolenia na pokolenie, nie tylko cech zewnętrznych, ale również tych wewnętrznych – traum, doświadczeń i uczuć, z których nawet sami nie zdajemy sobie sprawy, że zostały na nas przeniesione. Jest to niezwykle interesujący wątek, który nieczęsto pojawia się w literaturze.
Z tematem dziedziczenia wiąże się też druga linia czasowa, w której bliżej poznajemy historię ojca Leopolda Bilskiego – funkcjonariusza milicji, który pewnego dnia został zastrzelony przez nieznanych sprawców. Ta tajemnica bardzo długo męczyła Leopolda, aż wreszcie przyszedł moment, gdy na własną rękę postanowił pogrzebać nieco głębiej. Szczególnie gdy okazało się, że jego matka zaczyna się spotykać z dawnym przyjacielem rodziny z tamtych lat. To też niezwykle interesujący wątek, przyznam szczerze, że on mi się zdecydowanie bardziej podobał niż ten ze szkołą uwodzenia. Jednak oba te wątki tworzą razem doskonałą całość.
„Żółć” jest świetnie rozpisanym kryminałem, który wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Lubię przeplatanie ze sobą różnych linii czasowych, co tutaj sprawdza się perfekcyjnie, dzięki czemu akcja cały czas jest dynamiczna. I duży plus za wątek z psem, moje serduszko radowało się wtedy przepotężnie. Z całego serduszka polecam nie tylko „Żółć”, ale całą serię Kolory zła, bo to naprawdę kawał świetnej lektury.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Jest to kawał naprawdę dobrego kryminału, z wyjątkowo mocno rozbudowanymi wątkami psychologicznymi. Powiedziałabym nawet, że one tu dominują, ale nie ma to żadnego negatywnego wpływu na odbiór całej historii. Przyda się jednak znajomość poprzednich tomów, by móc zrozumieć, skąd takie, a ni...

Rozwiń

Zwiń

Ośnieżone szczyty Karkonoszy kryją w sobie mnóstwo tajemnic, z czego większości z nich na pewno nie poznamy, nie mówiąc już o ich rozwiązaniu. Na szczęście na naszym literackim podwórku pojawił się prawdziwy ich pasjonat, który wydobywa na jaw niektóre z nich. Przyznam szczerze, że jestem zachwycona pomysłem Sławka Gortycha na książki, łączą one bowiem w sobie wszystko to, co uwielbiam. Jest zagadka, jest kilka linii czasowych, są tajemniczy bohaterowie, trudne, bolesne historie i wyjątkowo piękne okoliczności przyrody. W sumie tak właśnie można określić Karkonosze, niezwykłe sudeckie pasmo, nazywane kiedyś „Górami Olbrzymimi”. I chociaż obecnie część z nich znajduje się na terytorium naszego kraju, to jeszcze do połowy zeszłego wieku, były to niemieckie krainy.
Bohaterem „Schroniska, które spowijał mrok” jest Strzecha Akademicka, a dokładniej jej mroczna przeszłość. Te niezwykłe stare mury wiele widziały i wiele słyszały, sekretami spokojnie można obdzielić kilka innych miejsc. Poznajemy losy Strzechy i osób z nią związanych w trzech różnych okresach – we wrześniu 1947, w grudniu 1991 i marcu 2007 roku. Każda z historii sama w sobie jest już doskonałym materiałem na świetną książkę, a połączenie ich trzech – ach, miodzio kochani, miodzio!
Każda powieść Sławka to niemalże hymn wychwalający piękno gór, aczkolwiek skupiający się także na ich mrocznej stronie. Szczególnie mocno ich siłę widać właśnie w Karkonoszach, które mimo stosunkowo niewielkiej wysokości, słyną z wyjątkowo porywistych wiatrów i szybkich zmian pogody. Niestety, z powodu tej niezbyt imponującej wysokości, sporo ludzi ignoruje zagrożenie, czego dowodem jest spora liczba wypadków. Często śmiertelnych. W „Schronisku, które spowijał mrok” mamy kilka przykładów spektakularnych zamarznięć wędrowców, którzy w mleczno-śnieżnej mgle i zawiei stracili orientację, często umierając nieopodal bezpiecznego schroniska.
Panująca w Strzesze Akademickiej zmowa milczenia rozciąga się na kilka pokoleń, przebicie jej wydaje się być rzeczą niemożliwą. Cierpiący po stracie narzeczonej pisarz kryminałów Tomasz Wilczur, zainspirowany przez swojego przyjaciela pewnym tragicznym sylwestrem sprzed lat, postanawia zaszyć się w schronisku, by na ich podstawie napisać nową książkę, na którą od dawna czekają jego wydawcy. Jednak samo zbieranie materiału tak go wciąga, że postanawia drążyć i drążyć, by znaleźć wyrwę w murze milczenia, którym wydaje się być odbudowana Strzecha Akademicka. Czy mu się to uda i jak wielką rolę odegrają tu lawiny – musicie przekonać się sami. Na pewno nie będziecie żałować. Trzecia część Schronisk jest tak samo nieodkładalna jak wcześniejsze dwie.

recenzja pochodzi z bloga: poprostumadusia.pl

Ośnieżone szczyty Karkonoszy kryją w sobie mnóstwo tajemnic, z czego większości z nich na pewno nie poznamy, nie mówiąc już o ich rozwiązaniu. Na szczęście na naszym literackim podwórku pojawił się prawdziwy ich pasjonat, który wydobywa na jaw niektóre z nich. Przyznam szczerze, że jestem ...

Rozwiń

Zwiń